برای بدست آوردن شیرابه، پوست درخت را طوری برمیدارند که مایع در فنجانهای کوچکی جمع شود، فنجانها باید مرتبا جمعآوری شوند تا از گندیدگی یا آلودگی شیرابه جلوگیری شود. پس از آن شیرابه به محل جمع آوری برده میشود و در آنجا پس از صاف شدن با افزودن آمونیاک محافظت میشود. لاستیک از طریق فرآیندی موسوم به انعقاد جدا میشود. این کار با افزودن اسیدها یا نمکهای مختلف انجام میگیرد. در طی این عمل، لاستیک به شکل یک توده سفید خمیری از مایع جدا میشود، و پس از آن با استفاده از غلطک ورقهای و در نهایت خشک میگردد.
روش جدیدتر این است که با استفاده تیغههای دوار یا اعمال برش بین دو غلتکی که با سرعت متفاوت می چرخند، شیرابه منعقد شده را به دانه تبدیل میکنند. دانهها سپس به مدت چند ساعت در خشک کنهای مکانیکی خشک میشوند، این عمل در روش قدیمی که از هوا یا دود چوب برای خشک کردن استفاده میشد چندین روز به طول میانجامید. به هر صورت ورقه یا دانه خشک شده متراکم و از آن مدلهایی به وزن ۳۳ کیلوگرم می سازند. کائوچو (rubber ) بهمراه گوگرد (عامل ولکانیزاسیون ) ، دوده (ماده پرکننده )،روغن (ماده نرم کننده )و مواد تاخیر دهنده و سایر مواد در مخلوط کن خاصی بنام بنبوری (ابداع کننده آن )ریخته میشود .پس از امتزاج کامل (حدود ۶ یا ۷ دقیقه )مخلوط حاصل از مخلوط کن خارج میشود و برای خنک شدن توسط نورد بصورت ورقه درمی آید . در مراحل بعدی بر حسب محصول مورد نیاز بر روی آن عملیات انجام می شود. در طی کلیه مراحل بعدی درجه حرارت نباید زیاد شود ، در غیر اینصورت مخلوط ولکانیزه شده و ادامه کار بر روی آن غیر ممکن می شود . در مرحله نهائی با شکل گرفتن لاستیک (تایر ،فرش ، توپ و غیره )به آن حرارت داده می شود (ولکانیزاسیون )و مولکول های گوگرد با مولکول های زنجیری کائوچو اتصال برقرار کرده و لاستیک شکل کشسانی بخود می گیرد . لازم بذکر است که فرایند ولکانیزاسیون برگشت ناپذیر است و تاکنون امکان بازیافت گوگرد و کائوچو از لاستیک های مستعمل فراهم نشده است.
دیدگاه
دیدگاهی وارد نشده است.